ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว. ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่างไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ
ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว.
ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่างไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ
ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ
ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างทางฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศ ษแก้วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตาม
ฉันไม่เคยระวั งตัวใดๆ เพราะ.. ตา มองอยู่ที่แผ่นหลังของเค้าด้วยความไว้ใจ
ฉันรู้สึกเจ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ..
การขอโทษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก
จนในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็กมากมายที่คอยทิ่ มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน
แน่นอนว่า.. มันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก
ที่ตลกคือ.. ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่ อ ย ๆ
เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว
และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้าที่ตะโกนมาเรื่อยว่าเค้าจะหยุดการกร ะทำแบบนี้แล้ว
ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก
เมื่อมีเด็กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศ ษแก้วไปด้วย
เด็กโต ขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย 8 ปี ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแย ก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศ ษแก้ว
แต่ก็ยังคงมีแผ่ นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศ ษแก้วแล้ว
หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมื ดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า..
ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยlด็กแน่นอน ที่ทางแยกฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง
ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็ม
ไปด้วยบา ดแผ ลนับไม่ถ้วนมันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อย
วันนี้.. ฉันตั ดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแย กนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่
ทางที่มันโครตจะมื ดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก
แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศ ษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า.. เมื่อไม่มีเศ ษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม
ฉันรู้สึกดีขึ้น
ประหล า ด จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวิน าที นี้เลย
เพราะฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย…
จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผ ลที่เท้าไปซักพัก แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปทางที่โคตรมื ด นี่แหล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..
ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ ต า ย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลั วอะไรอีกแล้ว..
ขอบคุณบทความ : ครูจุฑารัตน์
